Elfy

Długowieczność sprawiła, że elfy są cierpliwe, skoncentrowane, zdystansowane i powściągliwe. Można powiedzieć, że powolne w podejmowaniu decyzji. Złośliwi mówią, że zbyt powolne, by móc zareagować na zagrożenie.
Szanują naturę i uważają, iż są jej integralną częścią. Biorą ze świata tylko tyle ile potrzebują, starając się zrównoważyć to w następnych działaniach. To, co zabierzesz, musi zostać zwrócone, nieważne w jakiej postaci, jednak równowaga musi zostać zachowana.
Elfy nie muszą spać tak jak ludzie. Wystarcza im kilkugodzinny letarg, lub co bardziej zaawansowanym jednostkom – medytacja. Ciężko jest je wtedy zaskoczyć, bowiem nie odcinają się wcale od środowiska zewnętrznego, gotowi zareagować nawet na najmniejszą zapowiedź niebezpieczeństwa. Jednak raz na kilka dni muszą oddać się tradycyjnym okowom snu. Robią to także, gdy chcą odświeżyć umysł bądź ciało.
Rzadko kiedy można spotkać elfa, który trudził by się walką wręcz. To prawda, że są bardzo zwinni, a zapewne lata treningów  zbliżyłyby ich do mistrzostwa, jednak każdy przedstawiciel tej rasy powie, że jest to zbędne ryzyko. Są bowiem tak samo śmiertelni, jak wszyscy. Lepiej by zgłębiali wiedzę i szlifowali swoje umiejętności, lecz nie musieli znajdować się w sytuacji ‘jednorazowego błędu’. Stąd większość elfów zostaje magami, bądź łucznikami doskonałymi, często zresztą łącząc obie profesje. Oczywiście zdarzają się wyjątki i nikt nie wyklucza osobników, ani nie szykanuje tych, którzy zdecydowali się pójść inną ścieżką rozwoju, jeśli nie jest ona sprzeczna z ich głównymi dogmatami.
Rasa ta ze względu na swą opieszałość w działaniu i poczuciu bezkresnego trwania nie dba o swój gatunek tak, jak robią to ludzie. Elfy tradycyjne rzadko kiedy mają więcej niż jedno dziecko, jeśli w ogóle mają jakieś. Łączenie się w pary to dla nich coś praktycznie nieodwracalnego. Przywiązują dużą wagę do partnerstwa, jednak rzadko dochodzi do konsumpcji ich spotkań, pozostawiając związek ‘bezowocnym’ aż do końca. Nie dziwi więc fakt, że więcej możemy spotkać elfów ‘miejskich’, których rodziciele przyjęli owy mieszczański styl życia, podobny do ludzkiego. Elfy mieszkające w miastach rzadko kiedy znają w pełni własne korzenie i tradycje, przejmując zachowania od ludzi. Co za tym idzie – częściej dochodzi u nich do spłodzenia potomstwa. Być może jest to jedyna szansa na przedłużenie tego gatunku, choć na pewno nie ich kultury.
Mimo podobieństwa w ubiorze, czy zachowaniu, elfy bez problemu odróżnimy od innych ras po ich wyglądzie. Budowę mają wątłą, drobną. Są o głowę niższe od przedstawicieli ludzkiej rasy. Brak owłosienia na ich ciele. Osobniki wytrenowane posiadają widoczne mięśnie, lecz nigdy nie będzie to sylwetka równa człowiekowi o tej samej profesji. Poruszają się z gracją i zwinnością, z wysoko podniesioną głową. Uszy mają spiczaste, wydłużone, w porównaniu do ludzkich. Mówi się, że elfa bez trudu rozpoznać można nawet w nocy. Oczy bowiem mają nieco większe w porównaniu do ludzkich, źrenica, przypominająca tą u kota, a co za tym idzie - tak jak u zwierząt oczy te odbijają w ciemności blask księżyca, pozwalając im widzieć nie gorzej niż w dzień.
Elfy są rasą piękną, pożądaną w towarzystwie. Swoją dostojnością i delikatnością wyróżniają się na tle innych ras. Przedstawiciela tej rasy najlepiej opisuje słowo „majestatyczny”.
Elfy są mecenasami sztuki i wszelkiego piękna.